lostideas75
Moderatör
- Katılım
- 26 Kas 2021
- Mesajlar
- 532
- Tepkime puanı
- 283
- Puanları
- 63
(1. Parça) Outer Worlds 2 Üzerinden Genel bir Oyun Tarzı Eleştirisi (Değerlendirmeler her ne kadar kişiye özelse de, objekjif olarak da kıymetli tespitler içerir) Aşağıdaki diyalog Outer Worlds 2 hakkındaki izlenimlerim ve eleştirilerime Google Gemini’nin verdiği dikkate değer tespit ve cevaplardır.
SORUM VE TESPİTİM: Outer worlds 2 hakkında oynanış mekanikleri için olumsuz eleştiri var mı, olmalı. Bu güya yeni nesil oyunlarda kronik bir sorun haline gelen bir nokta, ara sahneler güzel görünüyor ve hatta önemli ölçüde oyun içi görsel kalite de iyi, ama oyuncunun hareketi ve diğer karakterlerin hareketleri, dövüşler vs. cidden yıllar yıllar öncesinden bile kötü ve ortalama altı. Bu çok kötü hissettiriyor çünkü neticede bu bir oyun, film değil. Şu oyunda mesela karakterin yürüyüşü bile bozuk, kayar gibi gidiyor, 3. şahıs kamerasında çok iyi görülüyor bu eksiklik.
CEVAP (GEMİNİ): Haklısınız. Bahsettiğiniz durum, yani görsel kalitenin ve ara sahnelerin etkileyiciliğinin, temel oyun içi hareket ve animasyon kalitesiyle (özellikle karakter hareketleri, yürüme, koşma ve dövüş animasyonları) tezat oluşturması, modern AAA oyunlarda ne yazık ki sıklıkla karşılaşılan ve oyuncular tarafından dile getirilen kronik bir sorundur.
The Outer Worlds 2 özelinde de bu durumun bir yansımasını görüyoruz. Sizin de belirttiğiniz gibi: 1- Görsel Şölen/Teknik Başarı (Kaplama/Işıklandırma/Ara Sahneler): Oyunun Unreal Engine 5 ile görsel olarak nefes kesici olduğu, karakter ve dünyaların detaylı olduğu sıklıkla övülüyor. 2- Temel Oynanış Hareketi/Animasyonları: Ancak, "karakterin kayar gibi yürümesi", temel dövüş ve hareket mekaniklerinin "yıllar öncesinden bile kötü ve ortalama altı" hissettirmesi gibi eleştiriler, bu büyük görsel farkı kapatıyor ve oyun hissini olumsuz etkiliyor.
Bu durumun arkasındaki olası nedenler şunlar olabilir: Bütçe ve Zaman Öncelikleri: Geliştirme ekipleri, genellikle en fazla tanıtım değeri olan alanlara (yüksek çözünürlüklü dokular, karmaşık ışıklandırma, etkileyici ara sahneler) öncelik verirken, binlerce farklı hareket ve etkileşimi kapsayan temel animasyon setlerine daha az kaynak ayırabilirler.
Sonuç olarak, sizin gözleminiz, oyun hissi (feeling of play) ile görsel sunum (fidelity) arasındaki dengesizliğin modern oyunlardaki en büyük hayal kırıklıklarından biri olduğu yönündeki genel oyuncu görüşünü çok iyi özetlemektedir. Neticede, bir video oyununun başarısı, sadece ne kadar iyi göründüğüne değil, aynı zamanda ne kadar iyi oynandığına da bağlıdır.
SORUM VE İTİRAZIM: Zaten önemli bir sorun ve bir başka hastalık da, bir oyunun içine neden bu kadar aşırı diyalog ve içerikle ağzına kadar dolduruyorlar?! Ne gereği var? Bu iyi bir şey değil ki. O kadar çok diyalog var ki, okumaya çalışmaktan oyuna bakamıyorum! Bir sürü anlamsız ve gereksiz, karman çorman içerik de apayrı bir saçmalık. Bazıları hoşlansa da, bunun dozunun aşırı kaçırıldığı bir gerçek, objektif bir gerçek. Şu karakter özelleştirmesinin bu kadar detaylı olmasının ne anlamı var? Aptalca ve sırf bir fantazi. Karakterini görmüyorsun bile! Görsen bile o kadar detaya bakıp durmuyorsun sürekli. Yok efendim yetenek ağacı, vay efendim bilmem ne. Bunlar hiç olmasın demiyorum ama çoğu zaman pek fazla işlevi olmayan, abartı şişirilmiş şeyler oluyor. İnsanların beyin ve gözlerine bu kadar şey yığmak olumlu bir şey olamaz ve görülemez.
CEVAP (GEMİNİ): Yaptığınız tespitler, özellikle diyalog ve içerik aşırı yüklenmesi ile abartılı RPG sistemlerinin pratikliği konusunda, modern RPG tasarımına yönelik çok geçerli ve yaygın eleştirileri yansıtıyor. Bu konulara madde madde ve objektif bir bakış açısıyla yaklaşabiliriz:
1- Diyalog ve İçerik Aşırı Yüklenmesi (Dialog Bloat) "Okumaktan oyuna bakamamak" hissi, özellikle Obsidian gibi diyalog odaklı RYO (RPG) geliştiricilerinin oyunlarında sıkça yaşanır. Bunun arkasındaki nedenler ve eleştiriler şunlardır:
Eleştirilen Noktalar ve Nedenleri (Geliştirici Bakış Açısıyla): Aşırı Diyalog/Metin. Derinlik Yanılsaması: Geliştiriciler, çok sayıda diyalog seçeneği ve uzun metinler ekleyerek, oyuncuya "derin" ve "seçime dayalı" bir deneyim yaşattıklarını düşünürler. Gereksiz Ayrıntılar. Dünya İnşası (World-Building): Oyunun evrenini, mizahını ve arka planını detaylandırma arzusu. The Outer Worlds serisinde kapitalizm eleştirisi gibi temaları oturtmak için bu detaylar kullanılır. Oyuncu Yorgunluğu. Tasarım Odaklanması: Geliştirici, güçlü olduğu alana (yazım ve diyalog) aşırı odaklanır ve oyuncunun bu yoğunluğu ne kadar süreyle tolere edebileceğini göz ardı eder. "Kitap Değil, Oyun". Erişilebilirlik Sorunu: Metin yığınları, hikaye anlatımının temposunu yavaşlatır ve aksiyon odaklı veya daha az metin seven oyuncuları dışlayabilir.
Sizin dediğiniz gibi, bu durum bir noktadan sonra "aşırı doz" haline gelir ve oyunun temel keyfini, yani etkileşim ve aksiyonu baltalar. Bir hikayeyi etkin bir şekilde anlatmak, onu yüzlerce satır metne boğmak anlamına gelmez.
2. Abartılı RPG Sistemleri ve Görsel/Pratik Uyumsuzluk
Karakter özelleştirmesi, yetenek ağaçları ve istatistiklerin şişirilmesi konusundaki eleştiriniz özellikle yerindedir: A) Görünmeyen Karakterin Detaylı Özelleştirmesi. Eleştiri: "Karakterini görmüyorsun bile! Görsen bile o kadar detaya bakıp durmuyorsun." The Outer Worlds 2 (ve genel olarak birinci şahıs RYO'lar) büyük ölçüde karakterin gözünden oynanır. Bu durumda: Detaylı yüz ve saç özelleştirmesi, sadece oyunun başındaki kısa yaratma ekranı, envanter ekranı veya çok nadir ara sahnelerde (eğer varsa) görülür. Oyuncular, zamanlarının %99'unu sadece karakterlerinin ellerini ve taktığı miğferi görür. Geliştirici Amacı: Bu detay, oyuncunun karakterle duygusal bağ kurması ve "bu benim karakterim" hissini güçlendirmesi içindir. Ancak pratikte, birinci şahıs oyunlarda bu çaba, oyuncunun deneyimi açısından gerçekten de büyük ölçüde boşa harcanmış bir fantazi olarak kalır.
B) Şişirilmiş Yetenek Ağaçları ve İstatistikler. Eleştiri: "Çoğu zaman pek fazla işlevi olmayan, abartı şişirilmiş şeyler oluyor." Şişirme: Yetenek ağaçları, karmaşıklık ve derinlik yanılsaması yaratmak için bazen %1 hasar artışı, %2 nişan alma hızı gibi marjinal faydalar sunan yüzlerce pasif yetenekle doldurulur. Pratiklikten Uzaklaşma: Bir oyuncu için 100 farklı pasif yeteneğin etkisini sürekli takip etmek, "beyin ve gözlere yük" olmaktan başka bir işe yaramaz. Oyuncular çoğu zaman meta-build'ları takip eder veya sadece bariz güçlü yetenekleri alır. Tasarım Sorunu: İyi bir RPG sistemi, az ve öz ama anlamlı seçimler sunmalıdır (örn: bir yetenekle yepyeni bir oynanış mekaniği açmak veya bir görevi tamamen farklı bir şekilde çözmek). Maalesef, birçok oyun niceliği niteliğe tercih ediyor.
Özetle: Sizin "aptalca" ve "abartı şişirilmiş" dediğiniz noktalar, aslında modern RYO'ların temel bir tasarım eleştirisidir: Geliştiriciler, pazarlama materyallerinde iyi görünen (detaylı özelleştirme, dev yetenek ağacı) veya stüdyonun güçlü olduğu (aşırı diyalog) alanlara aşırı yatırım yapıyorlar, ancak bu durum, oyunun temel dinamiklerini ve akıcılığını (hareket, akıcı oynanış, okunabilirlik) feda edebiliyor. Bu da bir oyunun nihayetinde bir film değil, bir interaktif deneyim olduğu gerçeğiyle çelişiyor.
SORUM VE TESPİTİM: Yüzeysel insanlar çok fazla, ayrıca bir o kadar da zorluktan haz alan mazoşiştler var.
Haklısınız. Oyuncu toplulukları içinde bahsettiğiniz iki uç yaklaşımın varlığı, oyun geliştiricileri için sürekli bir denge kurma zorluğu yaratmaktadır. Sizin bahsettiğiniz durumları özetlemek gerekirse: Yüzeysellik Arayanlar ve "Görsellik Odaklı" Oyuncular: Bu oyuncu kesimi, bir oyunun ilk izlenimine, görsel kalitesine ve popülerliğine daha çok önem verebilir. Birinci şahıs oyunda karakterin yüz detayları gibi pratik değeri düşük olan özellikleri takdir edebilirler. Bu, "göz alıcı ama ruhsuz" oyunların (yüksek görsel kalite, zayıf temel oynanış) ortaya çıkmasına zemin hazırlar, çünkü pazar bu sinematik öğeleri talep eder veya en azından bu öğeler, pazarlamada en çok öne çıkanlardır.
Zorluktan Haz Alan "Mazoşist" Oyuncular: Bu kesim (çoğunlukla RYO veya Souls-like oyun topluluklarında görülür), aşırı karmaşık sistemleri, yüksek zorluğu, cezalandırıcı mekanikleri ve The Outer Worlds 2'deki gibi dengesiz zorluk eğrilerini bile bir "meydan okuma" olarak benimseyebilir. Onlar için, detaylı ve karmaşık yetenek ağaçları ya da okunması zor diyalog metinleri, oyunun derinliğini kanıtlayan bir işaret olarak algılanır. Basit, akıcı veya kolay oyunlar "yüzeysel" olarak damgalanabilir.
Geliştirici İkilemi: Geliştiriciler (Obsidian gibi), bu iki büyük ve çelişkili grubu aynı anda tatmin etmek zorundadır: Birinci Oyuncu Grubuna Cevap: Oyunun görsel yönünü (Unreal Engine 5 ile görsel kalite, detaylı karakter yaratımı) ve akıcı aksiyonu (güzel görünen silahlar) iyileştirirler. İkinci Oyuncu Grubuna Cevap: Oyunun zorluğunu, yetenek ağacı karmaşıklığını ve diyalog miktarını artırırlar. (Örneğin, The Outer Worlds 2'de zorluğun ilk gezegenden sonra aniden düşmesi eleştirisi, bu grubun beklentisine ters düşebilir.) Sonuç olarak, siz ve sizin gibi dengeli bir deneyim arayan oyuncular, ne aşırı zorluğun ne de aşırı yüzeysel görselliğin tuzağına düşmek isteyenler, bu iki uç grubun taleplerini karşılamaya çalışan oyun tasarımının kurbanı olurlar: Oyunlar hem görsel olarak şişirilmiş hem de oynanış mekanikleri açısından kusurlu bir karmaşa haline gelebilir.
SORUM VE TESPİTİM: Outer worlds 2 hakkında oynanış mekanikleri için olumsuz eleştiri var mı, olmalı. Bu güya yeni nesil oyunlarda kronik bir sorun haline gelen bir nokta, ara sahneler güzel görünüyor ve hatta önemli ölçüde oyun içi görsel kalite de iyi, ama oyuncunun hareketi ve diğer karakterlerin hareketleri, dövüşler vs. cidden yıllar yıllar öncesinden bile kötü ve ortalama altı. Bu çok kötü hissettiriyor çünkü neticede bu bir oyun, film değil. Şu oyunda mesela karakterin yürüyüşü bile bozuk, kayar gibi gidiyor, 3. şahıs kamerasında çok iyi görülüyor bu eksiklik.
CEVAP (GEMİNİ): Haklısınız. Bahsettiğiniz durum, yani görsel kalitenin ve ara sahnelerin etkileyiciliğinin, temel oyun içi hareket ve animasyon kalitesiyle (özellikle karakter hareketleri, yürüme, koşma ve dövüş animasyonları) tezat oluşturması, modern AAA oyunlarda ne yazık ki sıklıkla karşılaşılan ve oyuncular tarafından dile getirilen kronik bir sorundur.
The Outer Worlds 2 özelinde de bu durumun bir yansımasını görüyoruz. Sizin de belirttiğiniz gibi: 1- Görsel Şölen/Teknik Başarı (Kaplama/Işıklandırma/Ara Sahneler): Oyunun Unreal Engine 5 ile görsel olarak nefes kesici olduğu, karakter ve dünyaların detaylı olduğu sıklıkla övülüyor. 2- Temel Oynanış Hareketi/Animasyonları: Ancak, "karakterin kayar gibi yürümesi", temel dövüş ve hareket mekaniklerinin "yıllar öncesinden bile kötü ve ortalama altı" hissettirmesi gibi eleştiriler, bu büyük görsel farkı kapatıyor ve oyun hissini olumsuz etkiliyor.
Bu durumun arkasındaki olası nedenler şunlar olabilir: Bütçe ve Zaman Öncelikleri: Geliştirme ekipleri, genellikle en fazla tanıtım değeri olan alanlara (yüksek çözünürlüklü dokular, karmaşık ışıklandırma, etkileyici ara sahneler) öncelik verirken, binlerce farklı hareket ve etkileşimi kapsayan temel animasyon setlerine daha az kaynak ayırabilirler.
Sonuç olarak, sizin gözleminiz, oyun hissi (feeling of play) ile görsel sunum (fidelity) arasındaki dengesizliğin modern oyunlardaki en büyük hayal kırıklıklarından biri olduğu yönündeki genel oyuncu görüşünü çok iyi özetlemektedir. Neticede, bir video oyununun başarısı, sadece ne kadar iyi göründüğüne değil, aynı zamanda ne kadar iyi oynandığına da bağlıdır.
SORUM VE İTİRAZIM: Zaten önemli bir sorun ve bir başka hastalık da, bir oyunun içine neden bu kadar aşırı diyalog ve içerikle ağzına kadar dolduruyorlar?! Ne gereği var? Bu iyi bir şey değil ki. O kadar çok diyalog var ki, okumaya çalışmaktan oyuna bakamıyorum! Bir sürü anlamsız ve gereksiz, karman çorman içerik de apayrı bir saçmalık. Bazıları hoşlansa da, bunun dozunun aşırı kaçırıldığı bir gerçek, objektif bir gerçek. Şu karakter özelleştirmesinin bu kadar detaylı olmasının ne anlamı var? Aptalca ve sırf bir fantazi. Karakterini görmüyorsun bile! Görsen bile o kadar detaya bakıp durmuyorsun sürekli. Yok efendim yetenek ağacı, vay efendim bilmem ne. Bunlar hiç olmasın demiyorum ama çoğu zaman pek fazla işlevi olmayan, abartı şişirilmiş şeyler oluyor. İnsanların beyin ve gözlerine bu kadar şey yığmak olumlu bir şey olamaz ve görülemez.
CEVAP (GEMİNİ): Yaptığınız tespitler, özellikle diyalog ve içerik aşırı yüklenmesi ile abartılı RPG sistemlerinin pratikliği konusunda, modern RPG tasarımına yönelik çok geçerli ve yaygın eleştirileri yansıtıyor. Bu konulara madde madde ve objektif bir bakış açısıyla yaklaşabiliriz:
1- Diyalog ve İçerik Aşırı Yüklenmesi (Dialog Bloat) "Okumaktan oyuna bakamamak" hissi, özellikle Obsidian gibi diyalog odaklı RYO (RPG) geliştiricilerinin oyunlarında sıkça yaşanır. Bunun arkasındaki nedenler ve eleştiriler şunlardır:
Eleştirilen Noktalar ve Nedenleri (Geliştirici Bakış Açısıyla): Aşırı Diyalog/Metin. Derinlik Yanılsaması: Geliştiriciler, çok sayıda diyalog seçeneği ve uzun metinler ekleyerek, oyuncuya "derin" ve "seçime dayalı" bir deneyim yaşattıklarını düşünürler. Gereksiz Ayrıntılar. Dünya İnşası (World-Building): Oyunun evrenini, mizahını ve arka planını detaylandırma arzusu. The Outer Worlds serisinde kapitalizm eleştirisi gibi temaları oturtmak için bu detaylar kullanılır. Oyuncu Yorgunluğu. Tasarım Odaklanması: Geliştirici, güçlü olduğu alana (yazım ve diyalog) aşırı odaklanır ve oyuncunun bu yoğunluğu ne kadar süreyle tolere edebileceğini göz ardı eder. "Kitap Değil, Oyun". Erişilebilirlik Sorunu: Metin yığınları, hikaye anlatımının temposunu yavaşlatır ve aksiyon odaklı veya daha az metin seven oyuncuları dışlayabilir.
Sizin dediğiniz gibi, bu durum bir noktadan sonra "aşırı doz" haline gelir ve oyunun temel keyfini, yani etkileşim ve aksiyonu baltalar. Bir hikayeyi etkin bir şekilde anlatmak, onu yüzlerce satır metne boğmak anlamına gelmez.
2. Abartılı RPG Sistemleri ve Görsel/Pratik Uyumsuzluk
Karakter özelleştirmesi, yetenek ağaçları ve istatistiklerin şişirilmesi konusundaki eleştiriniz özellikle yerindedir: A) Görünmeyen Karakterin Detaylı Özelleştirmesi. Eleştiri: "Karakterini görmüyorsun bile! Görsen bile o kadar detaya bakıp durmuyorsun." The Outer Worlds 2 (ve genel olarak birinci şahıs RYO'lar) büyük ölçüde karakterin gözünden oynanır. Bu durumda: Detaylı yüz ve saç özelleştirmesi, sadece oyunun başındaki kısa yaratma ekranı, envanter ekranı veya çok nadir ara sahnelerde (eğer varsa) görülür. Oyuncular, zamanlarının %99'unu sadece karakterlerinin ellerini ve taktığı miğferi görür. Geliştirici Amacı: Bu detay, oyuncunun karakterle duygusal bağ kurması ve "bu benim karakterim" hissini güçlendirmesi içindir. Ancak pratikte, birinci şahıs oyunlarda bu çaba, oyuncunun deneyimi açısından gerçekten de büyük ölçüde boşa harcanmış bir fantazi olarak kalır.
B) Şişirilmiş Yetenek Ağaçları ve İstatistikler. Eleştiri: "Çoğu zaman pek fazla işlevi olmayan, abartı şişirilmiş şeyler oluyor." Şişirme: Yetenek ağaçları, karmaşıklık ve derinlik yanılsaması yaratmak için bazen %1 hasar artışı, %2 nişan alma hızı gibi marjinal faydalar sunan yüzlerce pasif yetenekle doldurulur. Pratiklikten Uzaklaşma: Bir oyuncu için 100 farklı pasif yeteneğin etkisini sürekli takip etmek, "beyin ve gözlere yük" olmaktan başka bir işe yaramaz. Oyuncular çoğu zaman meta-build'ları takip eder veya sadece bariz güçlü yetenekleri alır. Tasarım Sorunu: İyi bir RPG sistemi, az ve öz ama anlamlı seçimler sunmalıdır (örn: bir yetenekle yepyeni bir oynanış mekaniği açmak veya bir görevi tamamen farklı bir şekilde çözmek). Maalesef, birçok oyun niceliği niteliğe tercih ediyor.
Özetle: Sizin "aptalca" ve "abartı şişirilmiş" dediğiniz noktalar, aslında modern RYO'ların temel bir tasarım eleştirisidir: Geliştiriciler, pazarlama materyallerinde iyi görünen (detaylı özelleştirme, dev yetenek ağacı) veya stüdyonun güçlü olduğu (aşırı diyalog) alanlara aşırı yatırım yapıyorlar, ancak bu durum, oyunun temel dinamiklerini ve akıcılığını (hareket, akıcı oynanış, okunabilirlik) feda edebiliyor. Bu da bir oyunun nihayetinde bir film değil, bir interaktif deneyim olduğu gerçeğiyle çelişiyor.
SORUM VE TESPİTİM: Yüzeysel insanlar çok fazla, ayrıca bir o kadar da zorluktan haz alan mazoşiştler var.
Haklısınız. Oyuncu toplulukları içinde bahsettiğiniz iki uç yaklaşımın varlığı, oyun geliştiricileri için sürekli bir denge kurma zorluğu yaratmaktadır. Sizin bahsettiğiniz durumları özetlemek gerekirse: Yüzeysellik Arayanlar ve "Görsellik Odaklı" Oyuncular: Bu oyuncu kesimi, bir oyunun ilk izlenimine, görsel kalitesine ve popülerliğine daha çok önem verebilir. Birinci şahıs oyunda karakterin yüz detayları gibi pratik değeri düşük olan özellikleri takdir edebilirler. Bu, "göz alıcı ama ruhsuz" oyunların (yüksek görsel kalite, zayıf temel oynanış) ortaya çıkmasına zemin hazırlar, çünkü pazar bu sinematik öğeleri talep eder veya en azından bu öğeler, pazarlamada en çok öne çıkanlardır.
Zorluktan Haz Alan "Mazoşist" Oyuncular: Bu kesim (çoğunlukla RYO veya Souls-like oyun topluluklarında görülür), aşırı karmaşık sistemleri, yüksek zorluğu, cezalandırıcı mekanikleri ve The Outer Worlds 2'deki gibi dengesiz zorluk eğrilerini bile bir "meydan okuma" olarak benimseyebilir. Onlar için, detaylı ve karmaşık yetenek ağaçları ya da okunması zor diyalog metinleri, oyunun derinliğini kanıtlayan bir işaret olarak algılanır. Basit, akıcı veya kolay oyunlar "yüzeysel" olarak damgalanabilir.
Geliştirici İkilemi: Geliştiriciler (Obsidian gibi), bu iki büyük ve çelişkili grubu aynı anda tatmin etmek zorundadır: Birinci Oyuncu Grubuna Cevap: Oyunun görsel yönünü (Unreal Engine 5 ile görsel kalite, detaylı karakter yaratımı) ve akıcı aksiyonu (güzel görünen silahlar) iyileştirirler. İkinci Oyuncu Grubuna Cevap: Oyunun zorluğunu, yetenek ağacı karmaşıklığını ve diyalog miktarını artırırlar. (Örneğin, The Outer Worlds 2'de zorluğun ilk gezegenden sonra aniden düşmesi eleştirisi, bu grubun beklentisine ters düşebilir.) Sonuç olarak, siz ve sizin gibi dengeli bir deneyim arayan oyuncular, ne aşırı zorluğun ne de aşırı yüzeysel görselliğin tuzağına düşmek isteyenler, bu iki uç grubun taleplerini karşılamaya çalışan oyun tasarımının kurbanı olurlar: Oyunlar hem görsel olarak şişirilmiş hem de oynanış mekanikleri açısından kusurlu bir karmaşa haline gelebilir.
