Oyun kayda değer derecede renkli ve ilgi çekici. Ben zaten sıra tabanlı mücadele hiç sevmem ama sinematikleri için başlamıştım ve trainer ile de mücadeleleri çabuk ve kolay atlarım diye düşündüm. Mücadeleler arasındaki sinematikler de oldukça zengin ve etkileyici ve çeşitli. Benim gibi çabuk sıkılıp bunalan birini bile bayağı oyalamayı başardı. Hatta bir noktadan sonra FPS modunda yürümeniz ve karşılılıklı diyaloglar farklı bir hava verdi. Ancak bir noktadan sonra şöyle bir handikap oldu ve ciddi anlamda sıkmaya başladı. Bence bir oyunun çok sayıda dallara budaklara ayrılması, çok sayıda yapacak şey olması, çok fazla kişiyle bir sürü diyaloğa girmek, yani içerik zenginliği değil içerik çöplüğüne sahip olması makbul ve istenilecek bir şey değil. Az olsun, öz olsun. Bu kadar çok dağıtmasın bizi de kendini de, ne yaptığımızı bilelim, çizgisel ilerlemeden aşırı uzaklaşmasın. Ona gidip konuşuyorsun, bunu açıp okuyorsun, bir sürü içerik var ama hangi birini yapacaksın! Hem çok zaman alıyor, hem de anlamlı ve kayda değer, çok anlamlı işler ve diyaloglar değil ki! 40 parçaya bölünmenin ne manası var! Bu nedenle kayda değer olmayan bir sürü diyalog, toplanması gereken onca eşya, okunacak bir sürü gereksiz ve önem arz etmeyen ıvır zıvır metinler..... Bunlar çok sıkmaya başladı, bir kaç saatten sonra dayanamadım kapattım. Çok şey boca etmek marifet değil. Anlamlı, sıkmayan, sürükleyen, kaliteli bir akış ve hikayeye odaklanan bir yapım her zaman daha iyidir. Beyond Two Souls gibi mesela. En ufak bir çer çöp, lüzumsuz ve manasız bir tek içerik, tek bir sahne (neredeyse) bulamazsınız. Olsa bile çok ama çok azdır yani. Hele tekrara düşme gibi bir şey söz konusu bile olmuyor. Ah, ah, şu oyun ötesi bir deneyim olan yapımları filmden ibaret sananlar ve gerçek manada keşfetmemişler, ne kaçırdıklarını bir bilseler. Güya kendi oynadıklarının çelik çomak oynamaktan başka bir şey olmadığını bir görebilseler bu tarz yapımların yaşattığı gerçekçilik hissine ve harika deneyime kıyasen...
